جراحی دررفتگی مکرر شانه: علت‌ها، روش‌های درمانی و هزینه‌ها

آناتومی شانه

شانه یکی از مفاصل بسیار متحرک بدن است که اندام فوقانی را به تنه متصل می‌کند. این مفصل از دو استخوان اصلی، یعنی کتف و ترقوه، سه مفصل و دو گروه عضلانی خلفی و قدامی تشکیل شده است. مفصل‌های شانه عبارتند از مفصل بازو، مفصل کتف و ترقوه، و مفصل ترقوه و جناغ. ساختار پیچیده شانه به ما این امکان را می‌دهد که دست خود را در جهات مختلف حرکت دهیم، اما همین ساختار پیچیده نیز می‌تواند باعث آسیب‌پذیری این مفصل شود، به‌خصوص در افرادی که در معرض فعالیت‌های شدید ورزشی هستند.

علت‌های دررفتگی مکرر شانه

دررفتگی شانه به علت تحرک بالای این مفصل بیشتر از سایر مفاصل بدن رخ می‌دهد. با این حال، عامل اصلی پایداری مفصل شانه وجود کپسول مفصلی، رباط‌ها، عضلات و بافت‌های اطراف مانند لابروم است. زمانی که سر استخوان بازو از حفره گلنوئید در کتف بیرون می‌آید، دررفتگی شانه رخ می‌دهد. این مشکل اغلب در اثر حوادثی مانند زمین خوردن، برق‌گرفتگی، تشنج یا ورزش‌هایی مانند کشتی، فوتبال آمریکایی و بسکتبال بوجود می‌آید.

انواع دررفتگی شانه

دررفتگی شانه می‌تواند به دو نوع قدامی و خلفی تقسیم شود:

1. دررفتگی قدامی: در این حالت، سر استخوان بازو به سمت جلو از حفره گلنوئید خارج می‌شود. علائم این نوع شامل درد شدید، تغییر شکل ظاهری شانه، محدودیت در حرکت و تورم است.
2. دررفتگی خلفی: در این نوع، سر استخوان بازو به سمت عقب حرکت می‌کند و شانه به سمت داخل می‌چرخد. دررفتگی خلفی معمولاً علائمی مانند چرخش شانه به داخل و عدم توانایی در چرخاندن بازو به داخل ایجاد می‌کند.

علائم دررفتگی شانه

علائم دررفتگی شانه بسته به نوع آن می‌تواند متفاوت باشد. از جمله علائم شایع می‌توان به درد شدید در ناحیه شانه، تغییر شکل ظاهری شانه، محدودیت در حرکت، تورم و ضعف عضلانی اشاره کرد. در برخی موارد نیز بی‌حسی و اسپاسم عضلات اطراف شانه مشاهده می‌شود.

تشخیص دررفتگی شانه

پزشک ارتوپد با انجام معاینات بالینی، بررسی سوابق پزشکی و استفاده از انواع تصویربرداری‌ها (شامل اشعه ایکس، سی تی اسکن، MRI و آرتروسکوپی) قادر به تشخیص دقیق دررفتگی شانه خواهد بود.

عوارض دررفتگی شانه

در صورتی که دررفتگی شانه به‌طور مکرر رخ دهد، عوارض جدی‌تری نیز ممکن است به وجود آید. از جمله این عوارض می‌توان به شکستگی استخوان بازو، آسیب به شریان‌ها و اعصاب اطراف مفصل شانه اشاره کرد.

اقدامات اولیه در هنگام دررفتگی شانه

پس از دررفتگی شانه، اقدامات اولیه بسیار مهم هستند. این اقدامات شامل بی‌حرکت کردن شانه با استفاده از باند، اجتناب از حرکت دادن دست، استفاده از کمپرس سرد برای کاهش درد و تورم و مراجعه فوری به پزشک متخصص است.

درمان دررفتگی شانه

درمان دررفتگی شانه به نوع و شدت آسیب بستگی دارد. در بسیاری از موارد، درمان‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و استفاده از اسلینگ (آویز شانه) مؤثر هستند. با این حال، در مواردی که دررفتگی شانه به‌طور مکرر اتفاق می‌افتد و با روش‌های غیرجراحی درمان نمی‌شود، نیاز به جراحی وجود دارد.

1. جراحی آرتروسکوپی شانه: این جراحی کم‌تهاجمی با استفاده از دوربین کوچک و برش‌های کوچک انجام می‌شود. در این روش، کپسول مفصلی و لابروم ترمیم و یا به‌طور مجدد نصب می‌شود.
2. جراحی باز: در صورت آسیب‌های شدیدتر به شانه، ممکن است پزشک جراحی باز را پیشنهاد کند که در آن مفصل به‌طور کامل باز شده و آسیب‌ها ترمیم می‌شوند.

مراقبت‌های بعد از جراحی دررفتگی شانه

مراقبت‌های بعد از جراحی شامل مصرف داروهای تجویزی، استفاده از اسلینگ برای ثابت نگه داشتن شانه، اجتناب از فعالیت‌های شدید و انجام فیزیوتراپی است. در صورتی که بیمار از جراحی آرتروسکوپی بهره برده باشد، دوره نقاهت کوتاه‌تری خواهد داشت و معمولاً پس از 72 ساعت می‌تواند فعالیت‌های روزانه خود را آغاز کند.

هزینه جراحی دررفتگی شانه

هزینه جراحی دررفتگی شانه به عوامل مختلفی مانند نوع جراحی (آرتروسکوپی یا باز)، تجهیزات مورد استفاده، هزینه بیهوشی و مدت زمان بستری در بیمارستان بستگی دارد. بیمه‌ها نیز می‌توانند در کاهش هزینه‌های جراحی کمک کنند.

نتیجه‌گیری

دررفتگی مکرر شانه یک مشکل جدی است که در صورت عدم درمان صحیح می‌تواند منجر به آسیب‌های بیشتر و طولانی‌مدت شود. با تشخیص به موقع و درمان صحیح، می‌توان از بروز عوارض بیشتر جلوگیری کرد و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید. جراحی آرتروسکوپی یک روش موثر و کم‌تهاجمی برای درمان این مشکل است که به کمک آن می‌توان به بازگرداندن حرکات طبیعی شانه و جلوگیری از دررفتگی‌های مکرر دست یافت.