پارگی روتاتور کاف: علل، علائم و روش‌های درمانی

علل پارگی روتاتور کاف

پارگی روتاتور کاف می‌تواند به دو دلیل عمده اتفاق بیافتد: آسیب حاد و دژنراسیون (ساییدگی).

1. پارگی حاد: این نوع پارگی معمولاً به دنبال یک آسیب مستقیم مانند افتادن یا بلند کردن اجسام سنگین به‌وجود می‌آید. در این شرایط، تاندون‌ها به‌طور ناگهانی پاره می‌شوند.

2. پارگی دژنراتیو: با گذشت زمان، استفاده مکرر از شانه و کاهش خون‌رسانی به تاندون‌ها می‌تواند باعث ایجاد آسیب و ضعف در آن‌ها شود. این نوع آسیب به‌طور طبیعی با افزایش سن ایجاد می‌شود.

عوامل دیگری مانند فشارهای مکرر، فعالیت‌های ورزشی سنگین و استفاده بیش از حد از شانه نیز می‌توانند موجب پارگی روتاتور کاف شوند.

آناتومی شانه و روتاتور کاف

شانه از سه استخوان اصلی تشکیل شده است: هومروس (استخوان بازو)، اسکاپولا (کتف) و کلاویکل (ترقوه). روتاتور کاف شامل چهار عضله است که به‌صورت تاندون به سر هومروس متصل می‌شوند و به حرکت و چرخش بازو کمک می‌کنند. تاندون‌های روتاتور کاف از آسیب دیدن شانه جلوگیری می‌کنند و به ثبات مفصل شانه کمک می‌کنند.

علائم پارگی روتاتور کاف

از مهم‌ترین علائم پارگی روتاتور کاف می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• درد شانه: اغلب در شب، به‌ویژه هنگام خوابیدن بر روی شانه آسیب‌دیده احساس می‌شود.
• ضعف شانه: در هنگام تلاش برای بالابردن بازو یا چرخاندن آن.
• کریپتوس: صدای ترکیدن یا ترق در شانه هنگام حرکت.
• درد در هنگام انجام فعالیت‌های روزمره: مانند شانه زدن مو یا پوشیدن لباس.

پارگی‌های حاد معمولاً با درد شدید و ضعف فوری همراه هستند، در حالی که پارگی‌های مزمن یا دژنراتیو به‌طور تدریجی باعث درد و ضعف می‌شوند.

تشخیص پارگی روتاتور کاف

تشخیص این نوع آسیب به‌طور معمول با معاینه بالینی و استفاده از روش‌های تصویربرداری مانند MRI یا اولتراسوند انجام می‌شود. اشعه ایکس معمولاً برای بررسی استخوان‌ها مفید است، اما تاندون‌ها را نشان نمی‌دهد. MRI و اولتراسوند می‌توانند به‌طور دقیق‌تری وضعیت تاندون‌ها و محل پارگی را نشان دهند.

درمان پارگی روتاتور کاف

روش‌های درمانی برای پارگی روتاتور کاف بسته به شدت آسیب و شرایط فرد متفاوت است. به طور کلی، دو نوع درمان وجود دارد: درمان غیرجراحی و درمان جراحی.

درمان غیرجراحی

در حدود ۸۰ درصد از بیماران، درمان‌های غیرجراحی می‌تواند علائم را تسکین دهد و عملکرد شانه را بهبود بخشد. روش‌های غیرجراحی شامل:

• استراحت: محدود کردن فعالیت‌هایی که می‌توانند به شانه آسیب بزنند.
• داروهای ضد التهاب: داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن برای کاهش درد و التهاب مفید هستند.
• فیزیوتراپی: تمرینات تقویتی و کششی می‌توانند قدرت و دامنه حرکتی شانه را بهبود بخشند.
• تزریق استروئید: اگر درمان‌های اولیه مؤثر نباشند، تزریق استروئید می‌تواند کمک‌کننده باشد.

درمان جراحی

در صورتی که درمان‌های غیرجراحی نتایج مناسبی نداشته باشند یا درد همچنان ادامه یابد، پزشک ممکن است جراحی را پیشنهاد کند. جراحی معمولاً شامل اتصال دوباره تاندون به استخوان بازو است. این جراحی می‌تواند با استفاده از تکنیک‌های آرتروسکوپی یا جراحی باز انجام شود.

مزایا و معایب درمان‌های جراحی و غیرجراحی

• مزایای درمان غیرجراحی: شامل کاهش خطرات ناشی از جراحی، مانند عفونت و عوارض بیهوشی است. همچنین ممکن است دوره بهبودی کوتاه‌تری داشته باشد.
• معایب درمان غیرجراحی: در برخی موارد ممکن است پارگی بزرگتر شود و نیاز به جراحی پیدا شود.

درمان جراحی، اگرچه ممکن است پرخطرتر باشد، اما در صورت ناتوانی در بهبود علائم با روش‌های غیرجراحی، ممکن است لازم باشد.

پیشگیری از پارگی روتاتور کاف

برای پیشگیری از پارگی روتاتور کاف، توجه به وضعیت شانه و جلوگیری از فشارهای مکرر بر روی آن ضروری است. ورزش‌های کششی و تقویتی به‌طور منظم می‌توانند از آسیب‌های شانه جلوگیری کنند. همچنین، در هنگام انجام فعالیت‌هایی که نیاز به حرکت‌های بالای سر دارند، مانند وزنه‌برداری و تنیس، استفاده از تکنیک‌های مناسب می‌تواند ریسک آسیب را کاهش دهد.

نتیجه‌گیری

پارگی روتاتور کاف یک آسیب شایع است که می‌تواند به‌طور جدی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. تشخیص به‌موقع و انتخاب روش‌های درمانی مناسب می‌تواند به بهبود وضعیت شانه کمک کند و از عوارض بیشتر جلوگیری نماید. در صورتی که علائم درد و ضعف در شانه ادامه پیدا کند، توصیه می‌شود که برای درمان به یک متخصص ارتوپد مراجعه کنید.